W początkowym okresie rozwoju druku fleksograficznego forma drukowa wykonywana była przede wszystkim z gumy naturalnej. W późniejszych fazach natomiast została ona zastąpiona kauczukiem nitrylowym oraz butylowym. Obecnie najbardziej powszechnym materiałem podłoża drukowego fleksodruku jest fotopolimer. Z biegiem czasu jednak kolejne materiały nabierały coraz większej odporności na różnego rodzaju rozpuszczalniki, w wyniku czego możliwa stała się ich modyfikacja w farbach fleksograficznych.
Kluczowym procesem jest faza przygotowalni fleksograficznej w dwóch aspektach - prac DTP oraz samym wykonywaniu formy drukowej. W momencie projektowania zadrukowanego opakowania, szczególną uwagę należy zwrócić na fakt, iż forma drukowa naciągnięta na wałek rozciąga się dzięki odpowiedniej elastyczności oraz grubości. Poprzez rozciąganie następuje zniekształcenie obrazu, które musi być wzięte pod uwagę w fazie projektowania w postaci skrócenia rysunku w jednym kierunku. Dzięki odpowiednim programom komputerowym, które przygotowują klisze do naświetlania polimerów, uwzględniane są poprawki kształtu oraz zmiany obszarów kolorów w przypadku niedokładnego przeniesienia różnych kolorów na podłoże. Zastosowanie innowacji technicznych w postaci polimerów utwardzanych ultrafioletem, komputerowych programów graficznych czy drukarek laserowych do przygotowania matrycy do naświetlania sytuują druk fleksograficzny jako jedną z najtańszych w przygotowaniu technik drukarskich na rynku.
Źródło: Fleksodruk na targach drupa 2012, Herbert Czichon, w: Świat Druku, 9/2012, s. 28-33