Fleksodruk stanowi technikę druku wypukłego za pomocą elastycznych form drukowych i ciekłych farb szybko schnących. Elastyczna forma drukowa wykonana jest zazwyczaj z polimeru. Zdecydowanie rzadziej stosuje się tworzywo gumowe. Dzięki takiemu rozwiązaniu druk fleksograficzny stosowany może być w sytuacjach gdy podłoże nie jest idealnie równe. Te cechy czynią z fleksodruku najbardziej uniwersalną technikę, jeżeli chodzi o zadruk różnych podłoży drukowych.
Od początku istnienia tej techniki flaksograficznej nosiła ona nazwę druku anilowego. Było to spowodowane faktem, iż w początkowym okresie rozwoju używano głównie farb z barwników anilowych. Za początek fleksodruku przyjmuje się rok 1853 kiedy to w USA stworzono pierwszą elastyczną płytę do maszyny rotacyjnej. Kolejnym przełomem technologicznym techniki druku fleksograficznego jest rok 1938. Wtedy to została opracowana technika produkcji farb wodorozcieńczalnych dla fleksodruku. W tym samym czasie opatentowany został również cylinder aniloxowy. Z biegiem lat powłoka cylindra oraz geometria kałamarzyków były sukcesywnie udoskonalane. Rok 1952 przyniósł oficjalną zmianę nazwy druku anilowego na druk fleksograficzny. Dalsza historia rozwoju fleksodruku obfitowała przede wszystkim w ciągłe postępy technologiczne tej techniki, od wprowadzenia fotopolimerowych form drukowych w 1972 roku, poprzez zastosowania technologii "sleeve" tulei formowych, aż do użycia CtP (Computer-to-Plate) w produkcji form drukowych w roku 1996.
Dynamiczny charakter rozwoju druku fleksograficznego doprowadził do powstania typologii maszyn. Obecnie maszyny fleksograficzne możemy podzielić według: rodzaju używanej farby (rozpuszczalnikowa, wodna, fotoutwardzalna UV, elektronoutwardzalna), lokalizacji cylindra dociskowego (cylinder centralny, układ wielocylindrowy), kształt podłoża drukowego (zwojowe, arkuszowe). Dodatkowo zwojowe maszyny fleksograficzne można podzielić ze względu na szerokość wstęgi: wąskowstęgowe, średniowstęgowe, szerokowstęgowe.
Druk fleksograficzny posiada dwie główne cechy, który wyróżnia go spośród innych rodzajów druku: dobre przyleganie oraz możliwość bardzo szybkiego odparowania. Właśnie dlatego fleksografia tak dobrze sprawdza się w branży opakowań, głównie opartych na foliach (podłoże niewsiąkliwe). Dodatkowym elementem jest fakt, iż maszyny fleksograficzne wykonują druk rozdzielczością zbliżoną do offsetu, z grubością nałożenia farby podobnej do sitodruku. Ta specyfika może być potęgowana poprzez użycie sit rotacyjnych w maszynach fleksograficznych. Pozwalają one na nałożenie jeszcze grubszej warstwy farby niż możliwe jest to w technice druku fleksograficznego. Dzięki takiej charakterystyce oraz możliwości mieszania systemów fleksografia stanowi bardzo dynamicznie rozwijającą się dziedzinę druku.
Źródło: Fleksodruk na targach drupa 2012, Herbert Czichon, w: Świat Druku, 9/2012, s. 28-33